Jakby drugim etapem spotkania w restauracji "Odskocznia" było oddanie głosu wielkim trenerom - Januszowi Forteckiemu i Janowi Gąsiorowskiemu, którzy prowadzili Wojciecha Fortunę przez jego całą karierę, sprawując nad nim najznakomitszą opiekę. Jak powiedział Wojciech Fortuna - "Gdyby nie Ci trenerzy, nie byłoby tego wszystkiego co osiągnąłem".

Janusz Fortecki to jeden z najwybitniejszych trenerów w historii polskich skoczków narciarskich. W 1969 r. objął stanowisko trenera kadry narodowej skoczków. Pozostał na nim do 1976 r., czyli przez siedem lat. Lata 70., czyli okres w którym Janusz Fortecki był trenerem kadry narodowej były bardzo dobre dla polskich skoków. Złoty medal Fortuny nie był jedynym zdobytym w tym okresie: w 1970 r. na Mistrzostwach Świata FIS w Szczyrbskim Jeziorze brąz wyskakał Stanisław Gąsienica Daniel. Jednak sukces Wojciecha Fortuny w Sapporo był największym osiągnięciem trenera Forteckiego.

"Ja miałem wielkie szczęście. Przy połączeniu współpracy z trenerem klubowym Panem Janem Gąsiorowskim i talentem Wojtka, to wszystko zaowocowało złotym medalem olimpijskim. Jednak bohaterem tego dzieła był Wojtek Fortuna. Jeszcze raz mu z tego miejsca gratuluje" - powiedział na sam początek Janusz Fortecki.

Dalej przeszedł już do komplementowania Wojciecha Fortuny."Największym atutem jego była ambicja. Jak ktoś daleko skoczył to on wtedy mówił że skoczy tak samo, a może nawet lepiej. Jego słowa nie raz przekraczały możliwości jakimi dysponował. Dodatkowo był bardzo dobry technicznie. Miał bardzo silne odbicie oraz płynnie i dynamicznie radził sobie w powietrzu. Jedynym mankamentem było lądowanie co nie raz rzutowało na końcowe noty. Jednakże nigdy nie spotkałem na swojej drodze trenerskiej tak ambitnego chłopaka"

Trener Fortecki nigdy dużo nie mówił o swoich osiągnięciach, także o tych z Sapporo. Zawsze twierdził że poprostu spełniał swoją powinność. Tym razem także bardzo krótko opisał tamte zawody.

"Złoty medal po części wywalczył nam japoński sędzia, który prawidłowo ocenił skok Wojtka, dając mu notę 17,5 punktu. Nie mniej trzeba ocenić że był wtedy w wyjątkowo wysokiej formie, powiem nawet życiowej. Ja osobiście wewnętrznie bardzo chciałem żeby zdobył zdobył medal. W sporcie jak i w życiu trzeba mieć szczęście - to nam dopisało. Dość sporo pomagał nam znajomy sędzia z Rosji, który przed drugim skokiem, kiedy rozbieg był mocno zniszczony, powiedział takie słowa - "Nie martwcie się, reszta też słabo skoczy". I miał rację. To podczas Igrzysk była jedyna współpraca polsko - rosyjska"

Następnie do głosu doszedł Jan Gąsiorowski - klubowy trener Wojciecha Fortuny, klubu Wisła Gwardia Zakopane.

"Nie był to aniołek, bywał nawet momentami nieznośny (śmiech). Były sytuacje kiedy trudno było go doprowadzić do porządku. Były spięcia jak wtedy gdy uciekał przed trenerem skacząc z dachu, dlatego że nie chciał się z trenerem spotkać bo zabalował" - rozpoczął szczerze i humorystycznie Jan Gąsiorowski.

Gdyby nie zawzięcie trenerów Forteckiego i Gąsiorowskiego, Wojciech Fortuna nie pojechałby na Igrzyska do Japonii.

"Jeśli chodzi o start Wojtka na Igrzyskach to był to czysty przypadek. Uwarunkowania były wtedy bardzo specyficzne. Mimo że Wojtek był w najwyższej formie z polskich skoczków MKOL nie widział go w drużynie. Wszystko sprowadzało się do tego że nie miał znaczących wyników międzynarodowych. Tak więc przed samymi Igrzyskami postanowiliśmy zorganizować wewnętrzne zawody, nie mające miejsca w kalendarzu. I oczywiście pewnie wygrał Wojtek. Było to zaledwie 4 dni przed rozpoczęciem Igrzysk Olimpijskich. Ten konkurs na szczęście zaważył na ostatecznej decyzji MKOL i GKKF o tym że Fortuna jedzie do Japonii. Podkreślam jeszcze raz - nie byłoby medalu olimpijskiego gdyby nie nasza desperacja" - wyjaśnił Jan Gąsiorowski

A jak porównał skoki i podejście do skoków Fortuny, do aktualnie skaczących polskich skoczków?

"Wojtek był pracowity i szalenie zawzięty, a przede wszystkim był odważny i bojowy. Tego brakuje naszym skoczkom, którzy aktualnie skaczą. Gdyby się mniej bali i naprawdę atakowali te narty, które naprawdę trzymają, skakaliby o pięć metrów dalej. Są to te opory psychiczne, wewnętrzne, które zawodnik musi pokonać żeby dobrze skakać. A Wojtka dosłownie trzeba było hamować. Były momenty że zabraniałem mu iść na skocznię. Bałem że przyjdzie przetrenowanie. Aktualnie mamy bardzo mały zaplecze. Zachłystywanie się tym że mamy jednego Murańkę, z którego nie za bardzo może coś być jak będzie taka presja ze strony środków masowego przekazu. To jest za dużo na tak młodego chłopca żeby to wytrzymał. Mieliśmy Mateusza Rutkowskiego, który był mistrzem świata juniorów też z tutejszego klubu, ale zgubiły go pieniądze i sponsorzy. Nie ma takiej możliwości żeby ktoś tego nie pilnował i regulował. Dziś jest poprostu za duża swoboda, którą dostaje młody skoczek. Żywioł doprowadza do tego że zawodnik sobie nie radzi i ginie. Są to bardzo delikatne sprawy zwłaszcza w takim miejscy jak Zakopane czy okolice. To są wszystko chłopcy ze wsi i z nimi naprawdę trzeba ostrożnie jeśli chodzi o pieniądze" - zakończył trener Jan Gąsiorowski