Jernej Damjan to drużynowy brązowy medalista Mistrzostw Świata z 2005 roku w Oberstdorfie. Aktualnie jest najlepszy ze Słoweńców i zajmuje 12. miejsce w Pucharze Świata. 23-letni skoczek z Ljubljany zgodził się opowiedzieć Malyszomania.com swoich początkach na skoczni i największych sportowych marzeniach.

o Rozmowa miała miejsce w Libercu, po udanych dla niego zawodach, w których zajął szóste i dziesiąte miejsce.

Jesteś zadowolony z wyników osiągniętych w Libercu?
Jernej Damjan: Drugi skok w piątkowym konkursie był perfekcyjny. W sobotę było trudniej, ponieważ nie miałem szczęścia do wiatru. Jednak pozycje, które zająłem napawają optymizmem.

Skocznia Jested jest dla Ciebie szczęśliwa. To tutaj cztery lata temu zdobyłeś pierwsze punkty w Pucharze Świata.
Liberec jest fajnym miejscem, sama skocznia jest trudna technicznie. Osobiście preferuję trochę inne obiekty, jednak skacze mi się tutaj bardzo dobrze.

Jak ocenisz pierwszą połowę sezonu i swoją aktualną formę?
Jestem bardzo zadowolony ze swoich skoków. To jest drugi sezon, kiedy występuję praktycznie we wszystkich konkursach jakie znajdują się w pucharowym kalendarzu. Trzykrotnie zajmowałem trzecie miejsce po pierwszej serii, jednak nie udawało mi się utrzymać tych pozycji. Na tym polegają skoki narciarskie, są wzloty i upadki.

Dwa razy stawałeś na podium w konkursach Pucharu Świata i trzy razy w Letniej Grand Prix. Czy to nie jest za mało dla utalentowanego i ambitnego skoczka jakim jesteś Ty?
Jestem dumny, że mogłem dwa razy stanąć na najniższym stopniu podium w Pucharze Świata w poprzednim roku. Szczególnie podczas Mistrzostw Świata w Oberstdorfie w 2005 roku skakałem bardzo dobrze. Jestem jeszcze młodym zawodnikiem i ciągle czekam na tą najwyższą formę. Nie poddaję się i mam nadzieję, że już niedługo uda mi się osiągnąć wymarzoną dyspozycję.
Słowenia zdobyła dwa brązowe medale na Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City i Mistrzostwach Świata w Oberstdorfie. Można było przypuszczać, że rodzi się nowa silna drużyna.

Jednak w następnych sezonach nie potwierdziliście swojej pozycji, dlaczego?
Nie wiem dlaczego tak się dzieje. Właściwie robimy wszystko tak samo jak wtedy, gdy zdobywaliśmy medale. Bardzo ciężko jest dorównać innym ekipom, które pracują ze sobą od dłuższego czasu, to właściwie niemożliwe. Wszystkie drużyny mają teraz doświadczonych zawodników. Ja mam osobny program i trenuję na własną rękę. Być może trenerzy inaczej prowadzą pozostałych zawodników. Chciałbym cały czas trenować tak jak teraz, ponieważ osiągnę dobrą formę tylko wtedy gdy ćwiczę sam.

Jesteś zadowolony z pracy z nowym trenerem?
Jestem bardzo zadowolony, Ari-Pekka Nikkola jest naprawdę dobrym trenerem. Uważam jednak, że jest dużo „dziur” w słoweńskim systemie szkolenia. Mamy teraz nowego dyrektora sportowego i wszystko idzie w dobrym kierunku. Mam nadzieję, że wkrótce będziemy mieć silną drużynę, właśnie tego potrzebują słoweńskie skoki.

Co jest według Ciebie przyczyną doskonałej formy Austriaków? Przed rozpoczęciem sezonu dużo mówiło się o ich zgrupowaniu w Egipcie.
Nie wiem co robią Austriacy, skupiamy się tylko na sobie. Myślę, że Austriacy są w tak dobrej formie ponieważ mają własny system szkolenia, któremu są wierni i nie rozglądają się w poszukiwaniu nowych pomysłów u innych. To jest najlepsze co można zrobić.

Z pewnością pamiętasz marzec ubiegłego roku kiedy to zająłeś trzecie miejsce na swojej skoczni w Planicy. Lubisz loty narciarskie?
Ostatnio w Harachovie były bardzo ciężkie warunki atmosferyczne. Po raz pierwszy o dłuższego czasu naprawdę się bałem. Na tamtej skoczni jeszcze nigdy nie skakałem i była mgła, lecąc nic nie widziałem. Pomimo tego lubię loty i mam nadzieję, że podczas Mistrzostw Świata w Oberstdorie będzie sprzyjająca pogoda.

Jak oceniasz swoje szanse przed Mistrzostwami Świata?
W skokach narciarskich wszystko jest możliwe. Szczególnie teraz, kiedy wiatr ma tak duży wpływ na wyniki. Nawet kiedy jesteś w najwyższej formie, przy niekorzystnym wietrze możesz spaść na bule. Mam nadzieję, że uda mi się utrzymać formę do Oberstdorfu. Oczywiście postaram się skoczyć jak najlepiej i zobaczymy co się wydarzy.

Dlaczego zdecydowałeś się uprawiać skoki narciarskie?
Tak naprawdę to nie wiem. Od dzieciństwa bardzo lubiłem sport. Mój brat zaczął skakać przede mną. Nie miałem wtedy co robić, więc postanowiłem spróbować swoich sił w skokach i tak już zostało.

Pamiętasz jak zaczynałeś swoją przygodę ze skokami?
Nie pamiętam swojego pierwszego skoku. Wiem, że miałem wtedy ponad dziesięć lat, i było to dużo jak na skoczka. Na początku klub nie chciał mnie przyjąć twierdząc, że jestem za stary. Przez rok wraz z młodszymi chłopcami byłem jedynie przedskoczkiem. Było dużo zabawy.

Twój brat Anze również skacze profesjonalnie. Jak układają się wasze stosunki? Można powiedzieć, że jesteście dla siebie rywalami?
Jeszcze nie ale mam nadzieję, że wkrótce będziemy. W tej chwili rywalizacja nie jest najważniejsza. Staram się pomóc mu, żeby zbliżył się do mojego poziomu. W poprzednich latach miał wiele problemów ze zdrowiem, często przytrafiały mu się kontuzje. Przez całe lato nie trenował, zaczął skakać dopiero w październiku. Jeśli będzie mu dane cały rok normalnie trenować, to na pewno pokaże na co go stać.

Jesteś jednym z najniższych skoczków, jakie są zalety i wady niskiego wzrostu?
Zalety? Możesz łatwiej się zrelaksować przed skokiem, ponieważ potrzebujesz mniejszej przestrzeni. Nie sądzę, żeby wzrost był w tej chwili ważny. W poprzednich latach narty były dłuższe dla wyższych zawodników, teraz są krótsze. Nie widzę żadnych wad.

Skoki narciarskie są popularne w twoim kraju?
Słoweńcy są zupełnie inni niż Polacy. Kiedy przyjeżdżam do Polski to wydaje mi się, że zna mnie więcej ludzi niż w moim kraju. Słoweńcy nie są aż tak otwarci. Kiedy widzą kogoś znanego im, pokazują palcem i szepczą ale nie zagadują, tak jak to bywa w Polsce. Jedynym krajem, gdzie ludzie znają mnie tak jak w Słowenii, jest Polska. Konkursy w Zakopanem są jednymi z najlepiej zorganizowanych.

Słowenia ma bardzo silną reprezentację kobiet.
Skoki kobiet są dosyć młodą dyscypliną. Nasza żeńska kadra była bardzo mocna pół roku temu. To dobrze dla całych skoków. Warto by było zorganizować wspólne konkursy, gdzie kobiety mogłyby rywalizować z mężczyznami.

Powiedziałeś, że nauka jest według Ciebie łatwiejsza niż uprawianie skoków. Studiujesz coś?
Zacząłem studiować ale teraz wiem, że nie da się pogodzić sportu z nauką. Jestem takim człowiekiem, który nie potrafi robić kilku rzeczy jednocześnie, muszę skupić się tylko na jednej czynności i poświęcić się jej w stu procentach. Po zakończeniu kariery na pewno wrócę na studia.

Co jest twoim największym marzeniem?
Największe marzenie? Chciałbym oddawać dużo więcej takich skoków, jak w drugiej serii pierwszego konkursu w Libercu.


Wywiad przeprowadzili: Malwina Pękacz, Janusz Kubasik, Jakub Królikowski (Malyszomania.com), Tadeusz Mieczyński (Skijumping.pl)